Od 9 lipca do 17 września 2022 roku w sali wystaw czasowych czynna jest wystawa „Polacy w bitwie o Wielką Brytanię”, która została przygotowana przez Biuro Edukacji Narodowej Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie i przedstawia najistotniejsze informacje o polskim wkładzie w pierwsze strategiczne zwycięstwo alianckie w II wojnie światowej. Oryginalne fotografie zaczerpnięto ze zbiorów m.in. Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, Ośrodka KARTA, Centralnej Biblioteki Wojskowej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, Narodowego Archiwum Cyfrowego oraz kolekcji prywatnych. Wszystkie fotografie monochromatyczne zostały poddane procesowi cyfrowej koloryzacji przez Mikołaja Kaczmarka – laureata złotej oraz srebrnej nagrody „BohaterON” w 2019 roku.
Bitwa o Wielką Brytanię (ang. Battle of Britain, niem. Luftschlacht um England) – kampania powietrzna głównie nad południową i centralną Anglią, toczona między niemieckim lotnictwem Luftwaffe a brytyjskim RAF w czasie II wojny światowej, w okresie od 10 lipca do 31 października 1940 roku. Była to pierwsza kampania toczona wyłącznie za pomocą lotnictwa. Ramy czasowe bitwy o Wielką Brytanię traktowane są przez historyków umownie i czasami są przedmiotem sporu. Według tradycyjnej brytyjskiej periodyzacji, przyjętej w 1941 roku przez brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa, bitwa o Anglię toczyła się od 8 sierpnia do 31 października 1940 roku. Dzieli się na cztery podokresy (od 8 do 18 sierpnia, od 19 sierpnia do 5 września, od 6 września do 5 października, oraz od 6 do 31 października 1940 roku). Część historyków wyróżnia jednak pięć podokresów, rozciągających przy tym jej trwanie na czas pomiędzy 10 lipca a 31 października 1940 roku. Rozbieżności biorą się z faktu, że starcia pomiędzy Luftwaffe a Royal Air Force trwały bez przerwy od wiosny 1940 roku, także po upadku Francji, a różnicę stanowiła jedynie ich intensywność. Rozbieżności w periodyzacji bitwy przekładają się również na statystyki strat walczących stron.
W bitwie lotniczej o Wielką Brytanię najpierw w składzie, a potem u boku RAF walczyły 4 polskie dywizjony: 2 bombowe (300. i 301.), 2 myśliwskie (302. i 303.) oraz 81 polskich pilotów w dywizjonach brytyjskich. W sumie w walkach wzięło udział 145 polskich pilotów (poległo 28 nie licząc Josefa Františka), co stanowiło 5% ogółu pilotów RAF biorących udział w bitwie. Zdaniem polskiego badacza Jacka Kutznera 303. Dywizjon Myśliwski zestrzelił 50-52 samoloty, według wielu innych zachodnich historyków 50-58. Dywizjon niewątpliwie był jednym z najlepszych dywizjonów biorących udział w bitwie o Wielką Brytanię.